Ιόλη

Κανέναν δεν ξεχνώ. Ούτε τους ζωντανούς, ούτε τους πεθαμένους. Τον παππού σου, τον Παντελή, τη γιαγιά Ιόλη… Όλοι τους κάτι μου έδωκαν, κάτι μου πήραν… Μα μη γελιέσαι κόρη μου… Αν γραφότανε ποτές ένα βιβλίο για τη δική μου ζωή, ένα τίτλο θα είχε, έναν και μόνο. Μια λέξη μοναχά: Ιόλη.

Όλη της η ζωή πέρασε μπροστά από τα μάτια της τη νύχτα εκείνη. Σε κάθε στιγμή της ζωής της, σημαντική κι ασήμαντη, η γιαγιά της ήταν εκεί. Και τότε η Ιόλη συνειδητοποίησε ότι σε όποια εικόνα κι αν έβλεπε τον εαυτό της, σε κάθε ηλικιακή της φάση, είχε γύρω της δυο τεράστιες φτερούγες που την έκαναν να νιώθει σιγουριά και ζεστασιά. Ναι, ήταν φτερούγες, δεν έκανε λάθος. Λευκές απαλές φτερούγες, σαν αυτές που έχουν οι άγγελοι. Πώς το ’κανε αυτό το θαύμα η γυναίκα αυτή; Ένα κορίτσι που δεν είπε ποτέ τη λέξη «μαμά», να μη νιώσει την έλλειψη της σε όλη της τη ζωή; Πόσο μοναδικός, πόσο ιδιαίτερος άνθρωπος ήταν η κυρ Αγγέλω; Όσες ζωές και να ζούσε μαζί της η Ιόλη, ποτέ δε θα της έφταναν. Κι όσα ευχαριστώ και να της έλεγε, ποτέ δε θα ήταν αρκετά.

...και δυο λόγια από τη συγγραφέα

“Νιώθω την ανάγκη να γράψω εδώ δυο λόγια για την δική μου κυρ Αγγέλω…

Την γνώρισα το 2005, όταν η εταιρεία στην οποία εργάζομαι μετακόμισε στα ιδιόκτητα γραφεία της. Στο ίδιο κτίριο το αφεντικό μου είχε φτιάξει ένα διαμέρισμα για τη μητέρα του. Τότε εκείνη ήταν τουλάχιστον ογδόντα πέντε χρονών και λέω τουλάχιστον, γιατί ποτέ δε μάθαμε την πραγματική της ηλικία… Διατεινόταν ότι στην ταυτότητα της είχαν κάνει λάθος. Προς τα πάνω ή προς τα κάτω, δεν το μάθαμε ποτέ!
Από τη γυναίκα αυτή και την τόσο ισχυρή προσωπικότητα της εμπνεύστηκα την κυρ Αγγέλω του βιβλίου μου. Όλες σχεδόν οι ιστορίες που αφορούν το παρελθόν της είναι αληθινές και μου τις διηγήθηκε η ίδια. Περνούσα πολύ χρόνο μαζί της καθημερινά. Ανέβαινα από το γραφείο μου πάνω στο σπίτι της και τη φρόντιζα, αλλά και με φρόντιζε. Ήταν τόσο δυναμική, ζωηρή και αεικίνητη, όπως ακριβώς την περιγράφω στο βιβλίο. Μου έφτιαχνε φαγητά που μου άρεσαν κι αν δεν είχα χρόνο ν’ανέβω, τα κατέβαζε εκείνη στο γραφείο, με τη ρόμπα και τις παντόφλες, κάνοντας το αφεντικό μου – και γιο της – να γίνεται έξαλλος!
Πόσα πολλά θα είχα να διηγηθώ για τη δική μου κυρ Αγγέλω, που πάντα φώναζα «γιαγιά»… Προσπάθησα σ’αυτό το βιβλίο, μέσα από τη μυθοπλασία ν’αποτυπώσω τον χαρακτήρα της και την προσωπικότητα της, έτσι όπως εγώ την ένιωσα. Ας μη με παρεξηγήσουν οι δικοί της άνθρωποι που τώρα διαβάζουν αυτές τις γραμμές, μα αισθάνομαι πως εγώ με τη γιαγιά αναπτύξαμε μια σχέση μοναδική και πολύ ιδιαίτερη και κανείς άλλος δεν κατάφερε να τη δει ποτέ με τα δικά μου μάτια…

Μαρία Τζιρίτα
Διάβασε περισσότερα στο Public Blog >