Μη μου λέτε ότι είμαι μικρός και δεν ξέρω.
Καταλαβαίνω πως αυτός ο μεγάλος ξάδελφος που ήρθε ξαφνικά την αγκαλιά και μένει στο σπίτι μας, χρειάζεται την αγκαλιά όλων μας, άρα και τη δική μου, για τον αγώνα που κάνει να ξεφύγει.
Από τι; Από κάτι που σίγουρα τον αρρωσταίνει.
Όπως η γιαγιά μας, έτσι κι εγώ του δείχνω ότι τον αγαπώ και προσπαθώ να παίξουμε μαζί, όσο κι αν εκείνος, σαν σκιά, είναι κλεισμένος στα σκοτάδια.
Καμιά φορά, μια ακτίνα ελπίδας μπορεί να είναι αρκετή για να τα διώξει.
Κι αυτή την ακτίνα ίσως να μπορώ να του τη δώσω εγώ.
Ιστορίες που παίρνουν τον αναγνώστη από το χέρι για μια περιδιάβαση στην αληθινή ζωή (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)